Arnold Metzger (1913-1977)

was een vermaard organist en componist in Duitsland. Hij was de ontwerper van meerdere conceptionele vernieuwingen op het gebied van koormuziek.

Tijdens de tweede wereldoorlog moest bij hem een been geamputeerd worden. Daarna bediende hij de pedalen van zijn instrument ofwel met zijn prothese ofwel met een kruk.

Tot zijn dood was hij docent aan de Staatlichen Musikhochschule van Stuttgart

Juliette Nouredinne (Parijs 1962)

Deze zangeres/comédienne met Algerijnse roots brak midden de jaren 80 door in Frankrijk.  Ze was oorspronkelijk een opmerkelijke vertolkster van Jacques Brel en Edith Piaf. In de loop van haar carrière heeft ze zich ontpopt als een revelatie op het podium met eigen nummers. Met de haar kenmerkende bravoure en présence is ze ook een erg gewaardeerde bewerkster en vertolkster van het oeuvre van Henri-Georges Clouzot, Stephen Sondheim, Pierre Dac, Serge Gainsbourg, en vele anderen.

Onder de artiestennaam Juliette geniet ze tegenwoordig van de status ‘Grande Dame de la Chanson Française’.

Juliette Noureddine is openlijk lesbienne

Daan Heerma van Voss (Amsterdam 1986)

Naar aanleiding van het verschijnen van zijn vijfde roman Het Land 32 werd deze jonge Nederlander door Humo ‘de voorman van de jongste letterengeneratie’ genoemd. 

Zijn debuut Een Zondagsman (2010) vertelde over een fin-de-carrière psychiater wiens vrouw in coma ligt, Zonder Tijd te Verliezen ging over vriendschap en (on)volwassenheid. In De Vergeting verkent Heerma van Voss de werking van het geheugen en hoe vriendschap en liefde daarmee samenhangen. Het Land 32 graaft diep in de krochten van het geheugen, met een hoofdpersonage dat in een anoniem, hermetisch van de buitenwereld afgesloten ziekenhuis in een labyrinthisch complex wakker wordt en van zijn herinneringen is beroofd

Ger Lataster (1920-2012)

In 2010 werd een bijzonder mooie en aangrijpende documentaire over de kunstschilder  Ger Lataster en de fotografe Hermine van Hall getoond aan het publiek. Hierin volgden zoon Peter en schoondochter Petra het oude Nederlandse kunstenaarskoppel tijdens hun laatste jaar samen. De documentaire ‘Niet Zonder Jou’ werd een intiem en ontroerend portret van het bejaard echtpaar dat 65 jaar samen was. Deze ode aan de liefde en de kunst kaapte tal van internationale prijzen weg.

Het olfactorisch geheugen

Het olfactorisch geheugen (reukzin) is zeer volhardend en deze is afhankelijk van de gevoelens en intensiteit die ermee gepaard gingen. Het verwoorden van een geur is een moeilijke taak. Een juiste omschrijving van een geur laat ons toe deze beter te onthouden. Zelfs jaren later kan deze verwoording helpen bij het herkennen van die geur.

Gerard Reve (1923 – 2006)

Gerard Reve, werd samen met Harry Mulisch en Willem Frederik Hermans gerekend tot de ‘grote drie’ (Nederlandse schrijvers van na W.O. II).  Naast zijn literair werk stond hij met regelmaat in de kijker omwille van zijn provocerend gedrag. Hij raakte nogal eens in opspraak en gaf vaak aanleiding tot publieke debatten. Hoewel zijn literaire kwaliteiten altijd min of meer onomstreden zijn geweest, werd Reve juist om zijn thematiek en provocaties door velen verguisd en door vele anderen bewonderd.

Citaat:  “Met wat ik schrijf is het precies als met het Evangelie: men dient het ernstig te nemen, maar niet al te letterlijk”.

Cesare Lombroso (1835 - 1909)

was een Italiaanse criminoloog die de uiterlijke kenmerken van criminelen bestudeerde. Hij was ervan overtuigd dat bepaalde gelaatstrekken en fysieke afwijkingen het misdadige karakter van zijn proefpersonen konden aantonen. Hij wilde met biologisch determinisme aantonen dat criminaliteit erfelijk bepaald was. Lombroso deed hiervoor schedelmetingen op duizenden gevangenen en geëxecuteerden. In het Museo di Antropologia Criminale in Turijn worden talrijke gemummificeerde hoofden en schedels waar Lombroso onderzoek op deed tentoongesteld.

Kurt Schumacher (1895 - 1952)

was de eerste voorzitter van de SPD in Duitsland. Na zijn dienst in de eerste wereldoorlog , waarin hij zijn rechterarm verloor, studeerde hij economie en rechten. Hij werd hoofdredacteur van het sociaal democratische partijblad ‘Swäbische Tagwacht ‘ en werd lid van de Reichstag. Toen de Nazi’s in 1933 aan de macht kwamen werd hij gearresteerd en bracht de volgende 10 jaar door in concentratiekampen. Na de Duitse nederlaag reorganiseerde hij de SPD en werd de eerste naoorlogse voorzitter van de Duitse socialisten. Hij weigerde compromissen te sluiten met de communisten hetgeen hem weinig geliefd maakte bij de sovjets. Zijn zwakke gezondheid, in 1948 verloor hij ook nog zijn linkerbeen, belette hem niet om leider van de oppositie te worden in de Bundestag. Hij bleef tot zijn plotse dood in 1952 een verbeten en strijdvaardig politicus.

Señor Celedonio Santos

“Unreported World - Mexico: The Abandoned” is de titel van een reportage voor Channel 4 van Daniel Bogado (GBR 2013)over de onmenselijke leefomstandigheden in Mexicaanse psychiatrische instellingen. Samen met enkele ex-patiënten trekt reporter Ade Adepitan naar een psychiatrische instelling, waar ze met verborgen camera filmen. De patiënten worden er grotendeels aan hun lot overgelaten en er is amper verplegend personeel. Deze schrijnende reportage toont niet enkel de heersende wantoestanden maar schetst ook de moed en de inzet van de ex-patiënten en hun ouders. Hier geportretteerd: Señor Celedonio Santos, vader van ex-patiënte Natalia die een van de initiatiefneemsters werd om een collectief te vormen die de wantoestanden naar buiten bracht.

Frank Auerbach

Auerbach werd  op 29 april 1931 geboren in Berlijn. In 1939 werd hij door zijn joodse ouders naar Groot-Brittannië gestuurd om te ontsnappen aan de vervolgingen door de Nazi’s. Zijn achtergebleven ouders werden gedeporteerd naar concentratiekampen en overleden er in  1942. Frank liep school in Faversham (Kent) en werd daar al snel opgemerkt omwille van zijn talent voor drama. Hij was bijna acteur geworden. Maar het was zijn interesse in kunst die de bovenhand kreeg. Hij ging naar Londen en studeerde er aan enkele vermaarde kunstscholen. Het werk van Auerbach wordt dikwijls beschouwd als expressionistisch maar in feite is hij een figuratief kunstenaar. Hij zoekt in zijn portretten en stadsbeelden niet naar een emotionele of spirituele benadering maar hij vertrekt van een beeld dat hem intrigeert en dat een drang oproept om het met dikke verf te kneden en te vormen tot een nieuw meer bevredigend beeld.

Collectivo Chuhcan

“Unreported World - Mexico: The Abandoned”.  In de Channel 4 reportage “The Abandoned” zien we het Colectivo Chuhcan aan het werk, een collectief van ex-patiënten die de wantoestanden aanklaagt in de Mexicaanse psychiatrische instellingen. “Chuhcan” is Maya en betekent  “plaats van waardig leven”. Hier rechts op het schilderij zien we Raúl Montoya Santamaría. Hij is momenteel de Executive Director van het collectief. In de reportage heeft hij het al lachend over “la revolución de los locos”; de revolutie van de zotten. Het is echter een ernstige strijd die geleverd wordt. Chuhcan vecht ervoor om het stigma weg te nemen van mensen met een psychische aandoening en om hen zodoende terug een plaats te geven in de maatschappij. 

Marc Didden (28 juli 1949)

is een Belgisch filmregiseur, scenarist, rockjournalist, docent, publicist en columnist. Hij bracht zijn jeugd door in Brussel en studeerde er Regie en Dramaturgie aan het RITCS. In de zeventiger jaren was hij journalist en muziekcriticus bij het weekblad Humo. Later, tussen 1983 en 1992 maakte hij vier fims naar eigen scenario’s: ‘Brussels by Night’, ‘Istanbul’, ‘Sailors don’t cry’ en ‘Mannen maken plannen’. Hij werkte ook mee aan andere films als scenarioschrijver en acteur. Zo schreef hij samen met regisseur Dominique Deruddere mee aan de films ‘Crazy Love’en ‘Hombres Complicados’. Marc Didden leverde ook scenario’s voor VTM en de nationale omroep: ‘De Kavijaks’, ‘De Koning Van De Wereld’ en ‘De Smaak Van De Keyser’.

The Coen Brothers

De gebroeders Coen (Joel rechts en Ethan links) hebben vanaf het begin van de jaren tachtig een behoorlijk imposante reputatie verworven als eigenzinnig fimmakersduo. Ze werken zeer nauw samen aan hun postmoderne misdaadkomedies en neo noir-films. Niet alleen schrijven ze hun films samen, ze regisseren en produceren ze ook. Hun debuutfilm was Blood Simple (1984). Daarna volgden ondermeer Raising Arizona, Fargo, The Big Lebowski en No Country for Old Men.

Fiere Fanny

Fanny Félicie Florentine Pardon-Godin werd geboren te Hoei op 27 mei 1902 als telg uit de steenrijke familie Godin. Fanny huwde met Jacques Pardon in 1941 en ging wonen in een statige woning in Elsene. Jacques was namelijk eveneens van rijke afkomst en zo verenigden zich twee families uit de geldadel. Ze kregen in 1946 één dochter, Claude, die zelf kinderloos bleef. Er werd heen en weer gependeld tussen Brussel en het kasteel van Ransberg, het buitenverblijf. Fanny ging er prat op dat ze nooit één dag gewerkt heeft.  Ze hield zich voornamelijk bezig met pianospelen, naar concerten gaan en sporten. Ze bleef zelfstandig wonen tot op de leeftijd van 102 jaar. Tot ze 108 werd woonde ze bij haar dochter in Ransberg en daarna verhuisde ze naar het rusthuis in Zoutleeuw. Daar sloeg de norse en afstandelijke Fanny onverklaarbaar om in een aangename dame.